Τα παιδιά της φύσης

[…]Εκείνος πέθανε. Μόλις έλαβε τέλος

το μαρτύριό σου ως δύστυχη γυναίκα…

Δεν θα σε ξυπνάει πια ο ξερός βήχας του στις σκάλες,

δεν θ’ ακούς τις αλκοολούχες ανοησίες,

την τρέλα της βασιλείας του χωρίς σκήπτρο.

Δεν θα έχεις κάποιον να αναθεματίζεις ψιθυριστά

καθώς θα καθαρίζεις τα υπολείμματα του καπνού

όταν θα φτιάχνεις το κρεβάτι.

Δεν θα κουράζεσαι

επαναλαμβάνοντας δυο φορές την ίδια λέξη

σε κάποιον που έχει απολέσει την ακοή του.

Αλλά δεν θα βάζεις πια το μεγάλο μπρίκι στη φωτιά

για τον πρωινό καφέ…

Τώρα που η ζωή απαλλάχτηκε απ’ όλα αυτά

την ταπείνωση, το άγχος, την απελπισία

όπως καθαρίζεται ο κήπος από τα βάτα, τα αγκάθια και τα ζιζάνια,

τώρα, τι…;!