ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ

Ερχόμαστε στην ζωή και στον κόσμο με όρια, τα οποία αν υπερβούμε θα υποστούμε πολλά δεινά, πολύ πόνο. Είμαστε άνθρωποι, όχι θεοί (homines sumus, non dei) και ως άνθρωποι είμαστε υποταγμένοι σε μια ανθρώπινη φύση που έχει μέσα της πάθη, άγνοια, εγωισμό, ραθυμία, απληστία, ζήλεια, ευτέλεια και ενίοτε βία. Και η φύση αυτή δεν αλλάζει, ό,τι και να κάνουμε, όσα χρήματα και αν διαθέσουμε ή επενδύσουμε. Μπορούμε όμως να απαλύνουμε αυτή την έμφυτη αγριότητα με τη βοήθεια του πολιτισμού, της παράδοσης και της παιδείας. Μπορούμε να μετασχηματίσουμε μια τέτοια ενέργεια σε ανθρωπιστικές και δημιουργικές διεξόδους. Τούτο «δεν είναι μικρή επιτυχία στη σύντομη τούτη ζήση μας πάνω στη γη. Με άλλα λόγια, πρέπει να αποδεχτούμε με αισιοδοξία και ταπεινότητα το γεγονός ότι η ανθρώπινη φύση παραμένει σταθερή μέσα στο χρόνο και το χώρο» (Χάνσον). Αυτή η τραγική άποψη για την ανθρώπινη φύση αναδύεται από κάθε σελίδα των αρχαίων Ελληνικών κειμένων, όπως τονίζουν δύο από τους σημαντικότερους Ελληνιστές, ο Βίκτωρ Χάνσον και ο Μπρους Θόρντον. Επιπλέον διατείνονται οι συγγραφείς αυτοί ότι η Ελληνική ανακάλυψη του αμετάβλητου της ανθρώπινης φύσης διαπνέει ολόκληρη την ιστορία του Δυτικού κόσμου των δυόμισι χιλιάδων ετών.