HEGEL & ΚΟΝΔΥΛΗΣ Η Εγελιανή Γενεαλογία του Δυϊσμού, τα Δεσμά της Δυστυχισμένης Συνείδησης και ο Κονδυλικός Πεφωτισμένος Στωικισμός

Με άξονα το έργο των Hegel και Κονδύλη, το μικρό τούτο φιλοσοφικό δοκίμιο επιχειρεί να δείξει ότι η εμμονή για «ανεξαρτησία» που τόσο έντονα διέπει την ρητορική της εποχής μας δεν αποτελεί παρά καρπό της ανάγκης για μια ορισμένη σχέση με τον Άλλο ή ιδιότυπη εξάρτηση από αυτόν, την οποία κουβαλάει η ανθρώπινη φύση. Συναφώς, φανερώνει πως η τρέχουσα πεποίθηση σύμφωνα με την οποία η ένταση επιζήτησης της τέτοιας ανεξαρτησίας ευρίσκεται σήμερα στο υπαρξιακό ζενίθ της, δεν οφείλεται παρά σε ψευδαίσθηση που εκλαμβάνει την συμβολική λειτουργία ενός νεοφανούς όρους ως πραγματική μετατόπιση στο εμπειρικό επίπεδο.

Η ζωηρή τάση για ανεξαρτησία ή ο διακαής πόθος να εξαλείψουμε το αίσθημα της «δυστυχισμένης συνείδησης» δηλαδή το αγεφύρωτο του χάσματος ανάμεσα σε εκείνο που είμαστε (Εντεύθεν) και σε εκείνο που θα «έπρεπε» ή θα θέλαμε να είμαστε (Εκείθεν), ενανέρχονται διαρκώς με κυμαινόμενους βαθμούς ζέσης, αυτοπαρουσιαζόμενα κάθε φορά ως πρωτοφάντες απόπειρες ρήξης με το ιστορικό παρελθόν, για να μας στοιχειώσουν. Η κάποτε αναπόφευκτη υπόμνηση ότι τούτη η προσπάθεια είναι ιστορικά οριοθετημένη και ως τέτοια ανακυκλώνει τα μετατεθείμενα διιστορικά τραύματα των γενεών, ενιότε παρακινεί τον νηφάλιο παρατηρητή να αναρωτηθεί ποιος είναι τέλος πάντων ο δρων άνθρωπος, ο συνεπώς προβαίνων σε αλλαγές που τόσο λίγα αλλάζουν προσκρούοντας στα ανυπέρβλητα όρια της ίδιας του της φύσης.

Γιατί λ.χ. ο άνθρωπος τόσο ολόθυμα επιζητεί την μέγιστη ισχύ, μολονότι βεβαιώνεται σε κάθε πρακτικό του βήμα – και ήδη από τα επιφανή παραδείγματα των μεγάλων ανδρών – για την ανεπάρκεια και τη σχετικότητά της; Γιατί διψά τόσο πολύ για κοινωνική αναγνώριση όταν συναισθάνεται ότι ο πορισμός της προσωπικά εννοούμενης αναγνώρισης και αποδοχής είναι αδύνατος; Το πόνημα αυτό θέτει ανάλογα ερωτήματα και -στη βάση του έργου των δύο στοχαστών- αποπειράται να διανοίξει τους όρους μιάς φιλοσοφικής συμφιλίωσης με το ανθρώπινο πεπρωμένο.