ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΣΒΩΛΟ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟ ΜΑΝΕΣΗ: Η κοινή θεωρητική θεμελίωση του ελληνικού δημοκρατικού συνταγματισμού

Dimensions	15.5 × 22.5 cm
Imprints:	ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΥΡΑΣΙΑ

Ο Αλέξανδρος Σβώλος (1892-1956) σπούδασε νομικά στην Αθήνα και αναγορεύθηκε αριστούχος διδάκτορας το 1915. Σε νεαρή ηλικία διαδέχθηκε τον Ν.Ν. Σαρίπολο στην έδρα του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου εξελέγη τακτικός καθηγητής το 1929 (έχοντας διατελέσει, προηγουμένως, και υφηγητής Γενικής Πολιτειολογίας). Το έργο του υπήρξε πρωτοποριακό, καθώς ανέταμε σε βάθος την οργάνωση και λειτουργία του συνταγματικού κράτους, υπό το πρίσμα της «κοινωνιολογικής μεθόδου» και με ιδιαίτερη έμφαση στο κοινωνικό κράτος και τον συνταγματικό εγγυητισμό. Τις ταραγμένες δεκαετίες του 1930 και του 1940 υπέστη διώξεις για τα πολιτικά του φρονήματα και ως εκ τούτου απολύθηκε επανειλημμένα από το Πανεπιστήμιο (1935, 1936 και 1946). Στις αρχές του 1944 ανέλαβε πρόεδρος της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), ενώ κατά την μεταπολεμική περίοδο διετέλεσε πρόεδρος δύο σοσιαλιστικών κομμάτων (ΣΚ-ΕΛΔ και ΔΚΕΛ) εκλέχτηκε δύο φορές βουλευτής και έδωσε σκληρές μάχες για την δημοκρατία και την υπεράσπιση του κράτους δικαίου. Ο Αριστόβουλος Μάνεσης (1921-2000) σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή το 1953. Το 1965 εξελέγη τακτικός καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ. Με απόφαση του δικτατορικού καθεστώτος απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο το 1968, λόγω των δημοκρατικών φρονημάτων του, και εκτοπίσθηκε στο Λιδωρίκι Φωκίδας. Μετά από έντονες πιέσεις της ευρωπαϊκής ακαδημαϊκής κοινότητας, η δικτατορία του επέτρεψε να φύγει στη Γαλλία, όπου δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Αμιένης. Μετά την κατάρρευση της χούντας επέστρεψε στην έδρα του στη Θεσσαλονίκη, από όπου μετακλήθηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1981. Διακρίθηκε ιδιαίτερα για την μαχητική υπεράσπιση του κράτους δικαίου, σε δύσκολες εποχές, για την ανάδειξη της ιδιαίτερης σημασίας της κοινωνικής δημοκρατίας καθώς και για την σθεναρή στάση του και την εύστοχη κριτική του απέναντι στις εξουσίες του βασιλιά, το 1965, του Προέδρου της Δημοκρατίας, το 1975, και του πρωθυπουργού, το 1985.