Αρχική

Οι αιώνες είδαν στη μετοχή του ρήματος «καθήκω» κάτι πολύ ουσιαστικό και έτσι προέκυψε το «καθήκον» (ουσιαστικοποιημένη μετοχή). Λέξη βαριά, δηλώνουσα την άνωθεν ερχόμενη υπόδειξη να πράττουμε σύμφωνα με την αλήθεια μας. Αυτή τη νιώθουμε καλύτερα όταν την προσεγγίζουμε αφηγηματικά, όχι θεωρητικά. Μια τέτοια αφήγηση κάνει το βιβλίο αυτό. Επίκαιρη και διαχρονικά σημαντική, γιατί η αυτογνωσία είναι η βάση της δύναμης κάθε ανθρώπου, κάθε λαού, κάθε επαγγέλματος.

To 1830 ένα παιδί 8 ετών από το Ρέθυμνο μπαρκάρει για να βρει την τύχη του στο πέλαγος. Επί τέσσερις γενιές παρακολουθούμε το ταξίδι του, όχι μόνο το δικό του αλλά και των απογόνων του. Ζούμε μαζί τους τα διακόσια νεότερα χρόνια μας και τη στενή συνοδοιπορία τους με την απελπισία· αυτήν την ανεξήγητη ποινή του Έλληνα, αλλά και το προνόμιό του, αφού συνήθως γίνεται μοχλός επανεκκίνησης που τον προάγει.

Παράλληλα, ξετυλίγεται και η ιστορία της διαφήμισης, όλες οι εντάσεις και οι ήρωές της, καθώς και το ιστορικό τους πλαίσιο.

«Ένα οδοιπορικό στα 200 νεότερά μου χρόνια» χαρακτηρίζει το βιβλίο του ο Νίκος. Και ας είναι εβδομήντα επτά ετών. Επιτυγχάνει το παράδοξο αφομοιώνοντας δύο αιώνες στη χρονική διάρκεια της δικής του ζωής. Συμπλέκοντας την οικογένειά του, τον τόπο του και το επάγγελμά του σε μια ενιαία βιωματική πορεία. Υποκειμενισμός ασφαλώς, αλλά και αυθεντικότητα μιας μοναδικής μαρτυρίας ενός πρωταγωνιστή της ελληνικής διαφήμισης. Οι μαρτυρίες, όταν δεν καταγράφονται, χάνονται για πάντα. Πολύτιμη γι’ αυτό η μαρτυρία του Νίκου για την περίοδο 1920-2020. Είτε την έζησε, είτε την πληροφορήθηκε από πρώτο χέρι από τους πρωταγωνιστές […]. Η σημερινή Ελλάδα φτιάχτηκε από οικογένειες που μόχθησαν και ρίσκαραν. Που ξεπέρασαν τρομερά εμπόδια. Τον ξεριζωμό, την πείνα, την κατοχή, τη δικτατορία, τη χρεοκοπία και άντεξαν και αντέχουν». — Από τον Πρόλογο του Στέφανου Μάνου